20.2.17

Zaman



Zaman, geçip gidiyor.
Geçip giden zaman benden sürekli birşeyler götürüyor ve ben buna engel olamıyorum.

Hayallerim, hayatım ve gerçekte olanlar arasında nefes alamıyorum.

İnsanların bu kadar kötü olmasını anlayamıyorum.
Büyüyorum ve büyürken ben değişiyorum ama insanlar hiç değişmiyor. Onlar hep haklı ve ben her zaman haksız. En yakınım diyerek kime güvensem en çok zararı onlardan görüyorum. Her seferinde akıllandığımı düşünüyor ve kısa bir süre sonra yanılıyorum.

Burada yayınladığım yazıları okurken geçmişe kadar gittim. O kadar çok gittim ki; acı bir şekilde hala nefes alamadığımı anladım. Eski yazılarımın bir çoğunu taslak haline getirdim. Tek tek kaldırmaya başladım ama onları okumak kabuk tutan bir yarayı kanatmak gibi oldu. Hala aynı noktada olduğumu görmek açıkcası biraz canımı yaktı.

Ben hala; 
babası tarafından yılda bir kere aranan o umutsuz çocuğum,
ailesi tarafından kabul görülmeyen evladım,
okul anlamında hayal kırıklıktan başka bir halt olmayan yine benim,
her seferinde kaçmayı kafasına koyan kadın benim,
ilişkilerinde bir bok beceremeyen kız benim,
defalarca düşen sonra yine tek başına ayağa kalkmak isterken çırpınan liseliyim,
sebepsiz yere dayak yiyen, zevkleri ve düşünceleri yüzünden ailesinin bile ötelediği kızım,
susmaya çalıştıkça daha fazla çığlık atan küçük kızım.

Ve ben hala çok sevipte sevilmeyenim. :)

Seçimlerim değişiyor, insanlar, şehirler ve sayılar değişiyor ama benim hayattaki konumum değişmiyor.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder